De buigsterkte van een materiaal wordt gedefinieerd als het vermogen om weerstand te bieden tegen vervorming onder belasting. De hoogste stresswaarde gedurende een buigtest beschreven in ASTM D790 wordt genoteerd als de buigsterkte. Voor materialen die sterk vervormen, maar niet breken, wordt de waarde bij 5% vervorming van de buitenzijde gerapporteerd als de buigsterkte. De testbalk is onder drukspanning bij het holle (concave) oppervlak en trekspanning op de bolle (convexe) oppervlak. In de afbeelding (source: ASTM.org) zijn drie voorbeelden weergegeven.
Curve a: Specimen dat faalt voor meegeven.
Curve b: Specimen dat meegeeft en dan faalt voor de 5% rek limiet.
Curve c: Specimen dat meegeeft noch faalt voor de 5% rek limiet.
De test voor het meten van buigsterkte in het ISO-systeem is ISO 178. De waarden gerapporteerd in de ASTM D790 en ISO 178 tests verschillen zelden aanzienlijk. Deze tests wordt ook gebruikt om de Buigmodulus van een materiaal te meten.